Media.am-ը շարունակում է թերթերի գլխավոր խմբագիրների հետ հարցազրույցների շարքը՝ Հայաստանում տպագիր մեդիայի խնդիրների և գոյատևման հեռանկարների շուրջ: Շարքի ավարտին կամփոփվեն ընդհանուր միտումները:

Մեր զրուցակիցը «Ժողովուրդ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Թագուհի Թովմասյանն է:

«Մեր թերթի՝ տասը տարի դեռ տպագրվելը հաստատ է»

«Ժողովուրդ» օրաթերթ

Հիմնադրվել է 2011թ.:
Տպաքանակը՝ 4000 ( փոփոխական):
Տպագրություն՝ սև և սպիտակ, 8 էջ:
Գինը՝ 100 դրամ:
Ֆինանսական աղբյուրները՝ գովազդ, հատավաճառ, բաժանորդագրություն, ներդրումներ (երբեմն):
Ինտերնետային տարբերակը՝ 2011 թ., 2013թ.՝ առցանց թարմացմամբ:

 

Համաձա՞յն ես կարծիքին, որ եթե Հայաստանում իշխանություններն ուզեն, թերթերը կշարունակեն տպագրվել, եթե չուզեն՝ կփակվեն:

Ոչ, որովհետև որևէ մեկը ինձ չի կարող արգելել իմ երկրում զբաղվել իմ սիրած գործով, այդ թվում՝ և թերթ տպագրել: Միշտ կարելի է ռեսուրսներ գտնել` ցանկացած բիզնես սկսելու համար:

 

Ի՞նչ միջոցներով հիմնեցիր թերթը, օգնողներ չեղա՞ն:

Թերթի հիմնադրման հարցում ֆինանսապես օգնել են իմ ընկերները, որոնց մեծ մասը արտերկրում է ապրում և Հայաստանում քաղաքական, լրատվական որևէ հետաքրքրություն չունի: Նրանք օգնել են ինձ՝ իմ բիզնեսը ունենալու համար, որը կարող էր լինել թերթ կամ, օրինակ, շրթներկի արտադրություն:

 

«Ժողովուրդ» թերթը հիմնվեց այն ժամանակ, երբ աշխարհում արդեն սկսվել էր թերթերի «մեծ նահանջը», ի՞նչն էր քո համարձակության աղբյուրը:

Ուսանողական առաջին տարիներից մշտապես զբաղվել եմ ակտիվ լրագրությամբ և, ոգեշնչվելով արդար ու անաչառ լրատվամիջոցների աշխատանքով, զգացի, որ ինձ համար եկել է ժամանակը, որպեսզի ինքս հիմնեմ իմ պատկերացրած լրատվամիջոցը:

Ի սկզբանե ծրագիր չունեի, որ անպայման թերթ պիտի բացեմ. առցանց լուրերի կայքի մասին էի մտածում: Չգիտեմ ինչու՝ շատ կտրուկ որոշեցի նախ թերթ հիմնել. մոտ մեկ ամսում: Իհարկե, բոլորն ինձ հակառակն էին խորհուրդ տալիս: Բայց 5 տարի հետո կարող եմ ասել, որ ռիսկի դիմելս արդարացված էր:

 

Չասացիր՝ որտեղի՞ց քեզ այդքան համարձակություն:

Ինքս համարձակ եմ եղել միշտ, իմ էությունն է: Բայց, չգիտես ինչու, մի տեսակ թերահավատություն կար: Մարդիկ չէին պատկերացնում, որ Հայաստանում երիտասարդ աղջիկը մեն-մենակ ինչ-որ բան կհաջողի: Ես ապացուցեցի, որ կամքն ու աշխատասիրությունը հաջողության գրավականն են:

Իհարկե, շատ մեծ դժվարությունների միջով եմ անցել: Եղել են դեպքեր, երբ կրպակների մոտ մարդիկ էին կանգնեցնում և մեր ընթերցողներին իբրև թե բացահայտում, որ մեր թերթն իշխանական է, չարժե գնել: Նույնիսկ նախկին գործընկերներիցս ոմանք սկսեցին լուրեր հրապարակել, թե իմ հովանավորը նախագահի փեսան է, մեր թերթն էլ` նախագահական պրոեկտ:

Այդպես չէ՞:

Ոչ: Ես նրա հետ ծանոթ էլ չեմ: Բայց, ինչպես ասում են, չկա չարիք առանց բարիք: Դա բավական օգնեց ինձ: Որովհետև իմ առջև բոլոր փակ դռները բացվեցին:

 

Այսինքն՝ հավատացին այդ հրապարակումներին:

Այո, հավատացին շատ-շատերը և սկսեցին զգուշավոր վերաբերվել: Այդ իմիջն ինձ շատ օգնեց:

 

Չե՞ս վախենում, որ եթե այս ասածդ հրապարակվի, նույն դռները կարող են փակվել քո առջև:

Արդեն՝ ոչ: Որովհետև՝ ո՛ր դուռը որ պիտի բացվեր, արդեն բացվել է, փակվելու ճանապարհ չկա: Իսկ նոր բացվող դռներն էլ արդեն բացվում են «Ժողովուրդ» օրաթերթի առջև: Մենք մեր ուրույն տեղն ունենք դաշտում, կայանալու խնդիր չունենք:

Սկսել ենք 1500 տպաքանակով, երկրորդ ամսից դարձրել 2000, երրորդ ամսից՝ 3000, ու այդպես շատ արագ աճել ենք:

 

Ինչի՞ հաշվին: Ձեր տպարանը չունեք, չէ՞:

Ոչ, մերը չունենք: Մեր տպաքանակը շատ արագ աճեց, երբ սկսեցինք ամեն շաբաթվա վերջում թերթի չվաճառված բոլոր համարները տանել տարբեր մարզեր, բաժանել բնակիչներին: Ճանաչողական արշավի նման բան էր, բայց փոխադարձ. նաև հետևում էինք, թե առաջինը ո՛ր հոդվածն էին կարդում, ո՛ր էջն էին նայում, ինչ էր հետաքրքրում մարդկանց…

Այդպիսով, մարզերում մենք շատ ուժեղացանք: Մշտապես մեր թերթերի շեշտադրումը կարծես թե մայրաքաղաքն է եղել, մենք հակառակով սկսեցինք:

 

Գովազդը թերթի տպագի՞ր տարբերակում է թանկ, թե՞ առցանցում:

Թերթու՛մ: Որովհետև ավելի արդյունավետ է, և գովազդատուները դա լավ գիտեն: Տպագիր գովազդը մնայուն է:

Գովազդային մեր փոքր շուկայում ուրիշ հարց կա՝ թույլատրելիությունը. ոչ բոլորին կարելի է գովազդ տալ: Երբեմն մեր սուր հրապարակումները գովազդատուների «երեսով են տալիս»:

Ինչ վերաբերում է ներդրումներին, ապա ես արդեն մշակել եմ ուրիշ բիզնեսով զբաղվելու մի ծրագիր, որի մասին շուտով կհայտարարեմ և ինքս ներդրումներ կանեմ մեր թերթում:

 

Քո մյուս բիզնեսից եկամուտը բերելու ես թե՞րթ, որը հիմա ավելի շատ «փող տանող» է, քան «փող բերող»:

Այո, որովհետև ես սիրում եմ թերթը: Ժուռնալիստիկան իմն է, ես թերթային մարդ եմ: Ամեն օր մամուլը կարդում եմ պարտադիր: Ինձ համար թերթի առօրյան կենսակերպ է:

Ինտերնետային լրատվությունը ինձ հարազատ չեմ համարում, վերջին հաշվով: Որովհետև այնտեղ անընդհատ արագության մրցավազքի մեջ ենք և ոչ թե որակի: Որակյալ նյութի, հետաքննության, վերլուծության նկատմամբ հանրային հետաքրքրությունը քիչ է: Բավական է լուսանկարում կամ վերնագրում լինի արյուն, բախում, ինչ-որ բանդայի մասին որևէ բան, անմիջապես դառնում է ամենադիտվածը:

 

Պատվերներ լինու՞մ են, որպեսզի որևէ հոդված հրապարակվի ձեզ մոտ:

Մեր պատվերը ձևավորում է ընթերցողը: Համենայնդեպս, ինձ ոչ ոք այս տարիների ընթացքում չի ասել՝ կլինի՞ ես քեզ այսքան գումար տամ, որպեսզի մի հատ այսպիսի նյութ տպագրես: Միայն եղել են գովազդային նյութեր, որոնք որ ունեցել են բացառապես տնտեսական բնույթ և գրանցվել են որպես գովազդային հրապարակում` հստակ տարբերանշանով:

 

Իսկ պատվե՞ր, որպեսզի ոչ թե տպեք, այլ հենց չտպեք այսինչ նյութը:

Անկեղծ ասած՝ այդ մեկը շատ-շատ է եղել, բայց գայթակղությանը չեմ տրվել: Մեր թերթի հեղինակությունն ավելի թանկ է ինձ համար:

Ինչպե՞ս են իմանում, որ իրենց մասին նյութ է տպվելու:

Եթե որևէ մեկի մասին նյութ պիտի հրապարակենք, նրանից անպայման մեկնաբանություն ենք վերցնում, որպեսզի միակողմանի նյութ չներկայացնենք: Եվ նման դեպքերում շատ-շատ են փորձել ընդհանրապես նյութը հանել տալ, բայց կրկնում եմ՝ չեմ գայթակղվել:

 

Մոտավորապես ինչքա՞ն գումար են առաջարկում, որպեսզի որևէ նյութ չհրապարակվի:

Կախված է նյութի հերոսի կարգավիճակից ու հրապարակվելիքի հնչեղությունից:

 

Իսկ սպառնալիքնե՞ր:

Սկզբնական շրջանում շատ-շատ են փորձել շեղել, վախեցնել, որ մեր համարձակության չափաբաժինը կրճատվի, բայց դա էլ հաղթահարեցինք: Անցանք այդ փուլը: Սկզբունքայնությունը, համարձակությունն ու համառությունը օգնեցին մեզ: Կամաց-կամաց բոլորը հաշտվեցին մեր տեսակի գոյության հետ: Ւնձ համար կարևոր է, որ նյութը հասնի ընթերցողին՝ բոլոր կողմերից ճշտված, օբյեկտիվ իրականության մեջ:

 

Թերթի հնգամյակի տոնակատարության լուսանկարներում բավական հայտնի դեմքերի, պաշտոնյաների տեսա: Վերջին տարիներին որևէ թերթի հոբելյանի չեմ տեսել այդպիսի ներկայություն:

Դրա բացատրությունն այն է, որ մենք կարողանում ենք բոլորի համար լինել հասանելի օրաթերթ: Այսինքն՝ որևէ մեկը եթե ուզում է որևէ բան խոսել, մենք իրենց համար բաց ենք: Չունենք տաբուներ, սիրելիներ, ատելիներ… «օրաթերթ բոլորի և ամեն ինչի մասին». սա է մեր կարգախոսը:

 

Իսկ ձեր դեմ դատավարություննե՞ր:

Ինչ հիմնադրվել ենք, դատական հայցերը մեզ հետանպնդում են: Բայց ուրախությամբ պետք է ասեմ, որ հիմնականում հաղթել ենք:

 

Այսինքն՝ փաստացի չեք տուգանվել ոչ մի անգամ:

Որևէ մեկին տուգանք չենք վճարել:

 

Քո կարծիքով, դեռ ինչքա՞ն ժամանակ կտպագրվի «Ժողովուրդ» օրաթերթը:

Ինչքան որ կտպագրվեն մյուս բոլոր թերթերը, գրքերը…

 

Տա՞սը տարի, թե՞ դեռ հարյուր տարի:

Հարյուր տարվա մասով հուսամ, իսկ տասը տարին՝ հաստատ:
 

Հարցազրույցը՝ Ռուզան Խաչատրյանի